Tylko wtedy możemy sprawdzić, czy strop domu – zaprojektowanego w technologii lekkiego szkieletu drewnianego, nazywanej „kanadyjską” – został wykonany zgodnie z zasadami, gdy jest on budowany w sposób tradycyjny, z pojedynczych elementów łączonych na placu budowy. Nie da się natomiast tego zrobić, gdy taki dom został złożony z elementów prefabrykowanych, przygotowanych wcześniej w wytwórni.
Należy zdawać sobie sprawę, że nawet niewielkie odstępstwa od zasad technologii budownictwa szkieletowego mogą znacznie pogorszyć jakość i trwałość domu. Dotyczy to oczywiście także stropów, zarówno pod względem ich nośności, jak i parametrów użytkowych. O ile jednak – jeśli tylko strop został zrobiony zgodnie z projektem – bezpieczeństwo mieszkańców jest zwykle zapewnione, o tyle jego skrzypienie lub mała izolacyjność akustyczna może być dla nich znaczną uciążliwością.
Budowa stropu
Stropy, podobnie jak na inne elementy konstrukcji budynku szkieletowego, powinny być wykonane z drewna iglastego, suszonego komorowo, czterostronnie struganego i o sfazowanych krawędziach (Fot. 1). Stosowanie takiego drewna praktycznie eliminuje kurczenie i paczenie się elementów, w pewnym stopniu zmniejsza też jego podatność na ogień i zasiedlanie przez owady.
Na konstrukcję stropu składają się belki stropowe i czołowe (Rys. 1). Przekrój belek stropowych zależy od ich rozpiętości i przyjętego rozstawu oraz wielkości obciążeń. Zwykle belki projektuje się w rozstawie 40 cm. Tak gęsty ich rozstaw pozwala na zastosowanie belek o mniejszym przekroju, na przykład 38 x 185 mm, ale oczywiście wszystko zależy od rozpiętości stropu i przyjętych obciążeń.
Belki stropu nad parterem lub piętrem opierają się na oczepach ścian lub podciągach, zastępujących ściany (Fot. 2). Końce belek stropowych spięte są belkami czołowymi, które – ułożone na oczepach ścian – zamykają strop na krawędziach prostopadłych do jego rozpiętości.
Belki stropowe są zwykle usztywniane za pomocą przewiązek pełnych, krzyżulcowych (Fot. 3) lub skratowań wykonanych z taśm metalowych. Jako ochrona przed wyboczeniem belek może być także traktowane poszycie stropu z płyt wiórowych oraz drewniany ruszt z łat przybitych do belek od spodu stropu.
Poszycie stropu
Strop od wierzchu przykrywa się poszyciem z uodpornionych na wilgoć płyt drewnopochodnych, na przykład MFP lub OSB/3, najlepiej z krawędziami wyprofilowanymi we wpusty i wypusty. Ich grubość, w zależności od osiowego rozstawu belek, wynosi 18-22 mm. Płyty układa się mijankowo, z przesunięciem o mniej więcej pół płyty (Fot 4). Do mocowania płyt poszycia zaleca się stosowanie gwoździ karbowanych lub skrętnych.
Między płytami o krawędziach płaskich należy pozostawić około 3 mm szczelinę, aby przy nierównomiernym obciążeniu i pod wpływem zmian wilgotności w pomieszczeniu płyty nie ocierały się o siebie.
Innym rozwiązaniem jest smarowanie krawędzi płyt masą uszczelniającą, uniemożliwiającą ich bezpośredni styk.
Swobodne krawędzie płyt (nie spoczywające na belkach) można też połączyć specjalnymi klipsami metalowymi, przypominającymi swoją budową literę H.
Sufit
Jako wykończenie stropu od spodu stosuje się płyty gipsowo-kartonowe, gipsowo-włóknowe lub okładzinę drewnianą (boazerię). Mocuje się je do rusztu z profili metalowych (Fot. 5) lub drewnianych łat.
Izolacja akustyczna
Każdy strop, po którym się chodzi, mniej lub bardziej się odkształca. W stropie o konstrukcji drewnianej uginać się może zarówno podłoga (czyli płyty poszycia stropu), jak i belki stropowe. Jeśli strop jest bardzo sztywny, ugięcia są niezauważalne. Gdy jednak jest inaczej, poszczególne jego elementy – odkształcając się – ocierają się o siebie i właśnie to słyszymy jako skrzypienie podłogi.
By tego uniknąć i jednocześnie zwiększyć izolacyjność akustyczną stropu, należy:
- do montażu belek stropowych i do mocowania płyt poszycia stosować gwoździe karbowane lub skręcane, odpowiedniej wielkości, w liczbie i rozstawie zgodnymi z projektem;
- między belkami stropowymi umieścić wełnę mineralną lub inne materiały izolacyjne, na przykład na bazie włókien drzewnych; im grubsza jest warstwa izolacji, tym bardziej „cichy” będzie strop;
Uwaga! W stropach międzykondygnacyjnych nie stosuje się folii opóźniacza pary wodnej; - płytę poszycia stropu odizolować od górnych krawędzi belek stropowych za pomocą przekładek z kleju albo podkładek z filcu lub taśmy gumowej.
Uwaga! W krajach Ameryki Północnej jako izolację rozdzielającą belki od płyt poszycia stosuje się specjalny klej syntetyczny o nazwie Liquid Nails, który eliminuje bezpośredni kontakt płyty z belką, dodatkowo usztywnia konstrukcję budynku, ogranicza wychodzenie gwoździ z płyty poszycia oraz zmniejsza liczbę gwoździ, niezbędnych do właściwego połączenia płyt z belkami stropowymi. W Polsce zamiast Liquid Nails stosuje się najczęściej gęsty klej stolarski Wikol, podkładki filcowe lub taśmy akustyczne. Natomiast w Skandynawii stosuje się do tego celu gumowe podkładki dystansowe.
Autor: Wojciech Nitka budujzdrewna.pl
