Następne warstwy bloczków. Kolejne warstwy bloczków muruje się już na cienkie spoiny z zaprawy klejowej. Przed ich ułożeniem każdą wcześniejszą szlifuje się za pomocą struga lub specjalnej pacy (Fot. 9).

Fot. 8 – Wszystkie warstwy bloczków w ścianie jednowarstwowej – oczywiście poza pierwszą – muruje się na cienkie spoiny z zaprawy klejowej; przy dobrym wykonawcy nie są one widoczne na powierzchni ściany

Fot. 9 – Po ułożeniu każdej warstwy bloczków powinno się ją przeszlifować, a następnie zmieść z niej za pomocą szczotki nawet najdrobniejsze okruchy betonu, a także pył, by rozkładana nowa zaprawa miała dobrą przyczepność

Uwaga! Po szlifowaniu należy górną powierzchnię ściany oczyścić, za pomocą szczotki, z okruchów betonu i pyłu; bez tego nie da się ułożyć kolejnej warstwy na cienką spoinę.

Połączenie ze ścianami wewnętrznymi. Wszystkie wewnętrzne ściany nośne są wykonywane równolegle z zewnętrznymi przez przemurowanie (Fot. 10). Ściany działowe łączymy z nośnymi na strzępia lub pozostawiając w co drugiej lub trzeciej spoinie blaszane kotwy.

Nadproża. Nadproża w ścianach jednowarstwowych najlepiej zrobić z gotowych zbrojonych belek z betonu komórkowego (Fot. 11). Nie tworzą one bowiem mostków termicznych, tak jak te wykonywane w specjalnie do tego przeznaczonych kształtkach U, w których umieszcza się zbrojenie, beton i ocieplenie.

Fot. 10 – Wewnętrzne ściany wykonuje się równocześnie z zewnętrznymi, stosując klasyczne przemurowanie; jedynie ściany działowe muruje się później, łącząc z nośnymi na strzępia lub za pomocą metalowych łączników

Fot. 11 – W ścianach jednowarstwowych najlepiej zastosować systemowe nadproża z betonu komórkowego, których izolacyjność termiczna jest podobna jak bloczków; nieco gorszym rozwiązaniem jest wykonanie nadproży w kształtkach U

Naroża i podokienniki. Zdarza się, że ściany jednowarstwowe rysują się pod wpływem zmian temperatury. Dotyczy to narożników i podokiennych fragmentów ścian, zwłaszcza niskich i pod dużymi oknami. Rysy te są zwykle niewielkie. Warto się jednak przed nimi zabezpieczyć, umieszczając w niewielkich rowkach, wykonanych za pomocą rylca, dwa żebrowane pręty stalowe o średnicy 6-8 mm, zatopione w zaprawie klejowej lub cementowej.

W narożnikach ścian (Rys. 1) zbrojenie wzmacniające powinno się układać pod kątem prostym w dwóch kolejnych spoinach. Takie wzmocnienie warto zrobić przynajmniej w dwóch miejscach na wysokości każdej kondygnacji.

Także niskie ściany pod oknami, zwłaszcza dużymi, warto wzmocnić w podobny sposób jak narożniki (Rys. 2). Zbrojenie z pojedynczych prętów lub połączonych skratowaniem układa się w spoinie pod ostatnią warstwą bloczków. Poza ościeże powinno być ono przedłużone z każdej strony okna na długość nie mniejszą niż 50 cm.

Dobrze jest też – w narożnikach ścian i podokiennikach – wykonać podczas murowania spoiny pionowe, choć ze względu na wpusty i wypusty na czołowych powierzchniach bloczków nie jest to wcale łatwe.

Rys. 1 – Rysom termicznym w narożach zwłaszcza długich ścian można zapobiec, jeśli wzmocnimy styk powierzchni bocznej i czołowej dwóch przyległych bloczków za pomocą żebrowanych prętów, wklejonych zaprawą w rowki wyżłobione w ich górnej powierzchni

Rys. 2 – Można uniknąć rys termicznych w ścianie podokiennej, zwłaszcza niskiej i pod dużym oknem, jeśli zazbroimy przedostatnią warstwę bloczków dwoma prętami żebrowanymi, na przykład połączonymi skratowaniem; powinny być one przedłużone poza krawędź ościeża o co najmniej 50 cm

Ochrona przed deszczem. Ściany z betonu komórkowego dobrze jest chronić przed ulewnym deszczem. Najlepiej na zakończenie dnia pracy przykryć je od góry pasami folii budowlanej (Fot. 12).

Fot. 12 – Na koniec dnia dobrze jest wierzch wykonywanych ścian przykryć pasami folii budowlanej, by osłonić je przed ewentualnymi opadami deszczu