Membrany dachowe, zwane też foliami wstępnego krycia, to folie o wysokiej paroprzepuszczalności, które zrewolucjonizowały wykonywanie stromych dachów z ocieplonymi połaciami (Fot. 1). Dzięki ich zastosowaniu, dach jest chroniony przed zawilgoceniem zarówno od strony zewnętrznej, jak i wewnętrznej.
Niestety membrany dachowe mają tę wadę, że nie są odporne na promieniowanie ultrafioletowe (UV). Jeśli więc są wystawione na działanie słońca, tracą swoje właściwości i przestają izolować ocieplenie dachu od wody z deszczu i topniejącego śniegu, która zawsze może się dostać pod pokrycie dachowe.
Budowa membran
Membrany dachowe produkowane są obecnie przede wszystkim z włókien polipropylenowych (Fot. 2). W większości są to membrany trójwarstwowe, w których dwie warstwy włókniny przedzielone są bardzo cienką warstwą filmu funkcyjnego. To właśnie dzięki niemu membrana nie przepuszcza wody opadowej oraz nie stanowi bariery dla pary wodnej (Fot. 3), która może bez przeszkód wydostawać się z wnętrza domu na zewnątrz, nie zawilgacając ocieplenia i drewnianej konstrukcji dachu.
Ponieważ to film funkcyjny decyduje o właściwościach membrany dachowej, należy zadbać o to, żeby w żadnym momencie nie został on przerwany lub zniszczony. Od uszkodzeń mechanicznych film najlepiej chronią dwie warstwy włókniny, od zewnętrznej (Fot. 4) i wewnętrznej strony dachu (Fot. 5).
Ale choć membrany mają sporą wytrzymałość na rozciąganie, nie zwalnia to wszystkich wykonawców domu od ostrożnego obchodzenia się z nimi. Dotyczy to oczywiście przede wszystkim dekarzy, zarówno podczas rozkładania przez nich membran na krokwiach, jak i przy wykonywaniu pokrycia dachu.
Największym jednak zagrożeniem dla membran jest słońce. Ich film funkcyjny może bowiem zostać łatwo uszkodzony przez promieniowanie UV i taka membrana przestaje być zabezpieczeniem przed przeciekami dachowego pokrycia.
Grozi to oczywiście zawilgoceniem ocieplenia, konstrukcji i wykończenia dachu, z wszystkimi tego konsekwencjami, począwszy od spadku jego izolacyjności termicznej, a na pojawieniu się plam wilgoci i pleśni na płytach gipsowo-kartonowych – kończąc.
By w miarę możliwości uodpornić membrany dachowe na promieniowanie ultrafioletowe, producenci stosują stabilizatory UV, które wprawdzie nie eliminują zagrożenia całkowicie, ale przynajmniej na pewien czas chronią film przed zniszczeniem.
Okres ochrony przed promieniowaniem UV, w zależności od rodzaju membrany, producenci określają od jednego do czterech miesięcy. Teoretycznie przez taki czas membrana jest chroniona przed oddziaływaniem słońca, ale błędem byłoby pozostawianie jej na dachu na tak długo bez przykrycia.
Uwaga! Z powodu obu wymienionych wyżej zagrożeń należy unikać stosowania membran dwuwarstwowych, składających się tylko z jednej warstwy włókniny i filmu funkcyjnego. Od strony nieosłoniętej drugą warstwą nośną (jak to ma miejsce w membranach trójwarstwowych) film w znacznie większym stopniu narażony jest nie tylko na destrukcyjne oddziaływanie promieniowania UV, ale także na bezpośrednie uszkodzenia mechaniczne (ocieranie o krokwie lub płyty wełny mineralnej). W takich membranach dużo łatwiej dochodzi do zniszczenia filmu (Fot. 6), przez co przestają one stanowić zabezpieczenie przed zawilgoceniem ocieplenia od strony pokrycia dachowego (Fot. 7).
