Tradycyjny wkład kominkowy – niezależnie od tego, jaką ma obudowę – ogrzewa przede wszystkim pomieszczenie, w którym stoi. Głównym nośnikiem ciepła z takiego kominka jest powietrze, które – wpływając przez otwory w dolnej części jego obudowy i wypływając przez górne – jest nagrzewane przez gorący wkład. Ogrzewanie wnętrza przez kominek odbywa się tylko w niewielkim stopniu przez promieniowanie.

Gdy przestajemy palić w kominku, jego wkład i obudowa dość szybko się wychładzają i przestaje on pełnić funkcje grzewcze. Inaczej jest z piecami kaflowymi, które dzięki systemowi kanałów spalinowych oraz dużej masie, akumulują ciepło i oddają go do pomieszczenia jeszcze długo po tym, jak wygasło ich palenisko.

Można jednak sprawić, by także wkład kominkowy ogrzewał dłużej wnętrze. Wystarczy jego obudowę wykonać z bardzo dobrze akumulujących ciepło kafli ceramicznych, a w jej wnętrzu wymurować dodatkową ściankę z cegieł i płyt szamotowych.

KOMINEK KAFLOWY Z DODATKOWĄ AKUMULACJĄ CIEPŁA

Przykładem takiego dobrze akumulującego ciepło kominka jest wkład kominkowy z obudową, która swoim wyglądem przypomina klasyczny piec kaflowy o kształcie walca (Fot. 1 i 2). Ma ona średnicę 92 cm oraz wysokość – 225 cm i została zrobiona z wykonanych na zamówienie białych kafli. Jej przekrój poprzeczny nie jest wprawdzie w pełni kołem, ponieważ kominek został częściowo „wtulony” w narożnik salonu, ale nie będzie to widoczne dla domowników.

Fot. 1 – Obudowa tego wkładu kominkowego nawiązuje swoim wyglądem do tradycyjnych, okrągłych pieców kaflowych

Fot. 2 – Dzięki wykonanym w jej wnętrzu ściankom z cegieł szamotowych ten kominek będzie lepiej akumulował ciepło

Ponieważ do budowy kominka przystąpiono w momencie, gdy nowy dom był w trakcie wykańczania, więc najpierw – w miejscu, w którym miał on stanąć – przyklejono jedną z dużych płyt gresowych, z których później miała być wykonana podłoga w salonie.

Na płycie tej wyznaczono obrys kominka (Fot. 3), a następnie wykonano na niej jego podstawę z pierwszej warstwy kafli (Fot. 4), łącząc je ze sobą za pomocą zaprawy żaroodpornej i specjalnych klamer z drutu.

Fot. 3 – Kominek wykonano na dużej płycie gresowej – z takich samych będzie później wykonana podłoga w salonie

Fot. 4 – Wnętrze wyznaczonej przez kafle podstawy kominka wypełniono przyciętymi bloczkami betonu komórkowego

Wnętrze podstawy obudowy wypełniono odpowiednio przyciętymi bloczkami z betonu komórkowego, wyrównując ich wierzch za pomocą zaprawy. Wtedy też wymurowano pierwszy fragment ścianki z cegieł szamotowych, wyprowadzając przez nią metalowy, elastyczny przewód, którym bezpośrednio do komory kominka będzie dostarczane z zewnątrz powietrze do spalania.

Kolejnym etapem było ustawienie na podkładkach z cegieł szamotowych stalowego wkładu kominkowego (Fot. 5), w którym palące się drewno – dzięki szerokim, przeszkolonym drzwiczkom – będzie widoczne z każdego miejsca w salonie. Następnie wykonano dolną część obudowy z ażurowymi kaflami (Fot. 6), przez które powietrze z pomieszczenia będzie dopływać do rozgrzanego wkładu.

Fot. 5 – Stalowy wkład kominkowy ustawiono na podkładkach z cegieł szamotowych i podłączono do rury dostarczającej z zewnątrz powietrze do spalania

Fot. 6 – W dolnej części obudowy kominka znajduje się warstwa perforowanych kafli, przez które powietrze z salonu będzie dopływać do rozgrzanego wkładu

Od podstawy kominka kafle ażurowe oddziela warstwa ozdobnych kafli z wytłoczonym motywem roślinnym (Fot. 7), natomiast od góry – w linii drzwiczek kominka – są one osłonięte kaflową półką.

Po podłączeniu wkładu kominkowego do komina, z cegieł szamotowych wymurowano – w pewnej odległości od bocznych powierzchni wkładu – ściankę akumulacyjną, do której później „doklejono” kafle ceramiczne (Fot. 8).

Fot. 7 – Wymurowana z cegieł szamotowych dodatkowa ścianka, otaczająca stalowy wkład kominkowy, będzie akumulować wytwarzane przez niego ciepło

Fot. 8 – Po podłączeniu wkładu kominkowego do komina, wykonano boczne powierzchnie środkowej części obudowy oraz zbrojone nadproże nad drzwiczkami