W domach murowanych folię paroizolacyjną, chroniącą ocieplenie z wełny mineralnej przed zbyt gwałtownym napływem pary wodnej z wnętrz, stosuje się jedynie w dachach stromych i stropodachach o konstrukcji drewnianej. Inaczej jest z domami kanadyjskimi, czyli takimi, które są wykonane w technologii lekkiego szkieletu drewnianego.
W „kanadyjczykach” paroizolację stosuje się we wszystkich przegrodach zewnętrznych, które mają kontakt z otoczeniem, a więc nie tylko w dachach stromych nad mieszkalnym poddaszem. Montuje się ją również w ścianach zewnętrznych oraz w stropach pod nieużytkowymi poddaszami i nad nieogrzewanymi piwnicami lub stykającą się z gruntem przestrzenią wentylowaną. Dotyczy to także stropodachów o większym lub mniejszym pochyleniu połaci.
Opóźniacz pary wodnej
Nazwa paroizolacja sugeruje, że folia ta zatrzymuje parę wodną we wnętrzu domu czy mieszkania. Tymczasem jej zadaniem nie jest blokada pary wodnej w budynku, a jedynie powolne dozowanie jej przepływu przez przegrody zewnętrzne. Stąd zdecydowanie lepsza dla tej folii jest nazwa opóźniacz pary wodnej, stosowana w budowlanym nazewnictwie kanadyjskim.
Folia opóźniacza pary powinna cechować się małą paroprzepuszczalnością. Określa się ją za pomocą współczynnika Sd, który porównuje paroprzepuszczalność folii z równoważną jej dyfuzyjnie grubością warstwy powietrza. Dla folii pełniących rolę opóźniacza wartość Sd powinna być w granicach 20–100 m.
Kiedyś paroprzepuszczalność folii określano w ilości pary wodnej, która może przepłynąć przez jej 1 m² w ciągu doby. Dla folii paroizolacyjnych było to 0,5-6 g/m²/24h (dla porównania wysokoparoprzepuszczalne membrany dachowe miały wartości powyżej 2000 g/m²/24h). Taki sposób określania paroprzepuszczalności folii dużo lepiej przemawia do wyobraźni – ma jednak te wadę, że wartość tego parametru zależy w bardzo dużym stopniu od warunków, w jakich przeprowadzano badanie. Z tego powodu porównywanie właściwości różnych folii jest bardzo utrudnione.
Rola opóźniacza
Dzięki zastosowaniu opóźniacza pary w przegrodach zewnętrznych budynku, zimą nie dochodzi do gwałtownego wykraplania się dużych ilości wilgoci w warstwach ich ocieplenia. Oprócz spadku izolacyjności termicznej takiej zawilgoconej izolacji, groziłoby to też korozją i butwieniem elementów drewnianej konstrukcji budynku. Dlatego folia opóźniacza pary powinna być układana z wielką starannością w taki sposób, który zapewni jej szczelność na całej powierzchni wszystkich przegród zewnętrznych domu (Fot. 1 i 2). W miejscach otworów okiennych i drzwiowych folię należy naciąć po skosach, wywijając ją na ościeże otworu okiennego lub drzwiowego. Szczególną uwagę należy zwrócić na szczelność opóźniacza pary w miejscach kontaktów i gniazdek elektrycznych, a także w miejscach przejść wszelkich instalacji przez opóźniacz pary.
Wszystko to ma ogromne znaczenie dla trwałości budynku i izolacyjności termicznej jego przegród zewnętrznych.
Zobacz: Dlaczego paroizolacja musi być położona szczelnie?
Uwaga! Opóźniacz pary wodnej stosuje się tylko i wyłącznie w przegrodach, które stykają się z otoczeniem domu – ścianach zewnętrznych, stropodachach, dachach i stropach parteru nad nieogrzewanymi piwnicami lub przestrzenią wentylowaną. Nie stosuje się go natomiast w przegrodach wewnętrznych – ścianach działowych i stropach międzykondygnacyjnych. Dotyczy to także tych ścian łazienki, które nie stykają się z powietrzem zewnętrznym, a jedynie oddzielają ją od innych pomieszczeń domu.
Montaż opóźniacza pary wodnej
Do montażu opóźniacza pary można przystąpić dopiero wtedy, gdy wilgotność elementów drewnianej konstrukcji jest mniejsza niż 16-18%. Folię tę mocuje się do drewnianej konstrukcji przegród za pomocą zszywek.
Dla zapewnienia ciągłości i szczelności powłoki opóźniacza pary, pasy folii należy układać na etapie montażu konstrukcji budynku w miejscach połączenia ścian wewnętrznych ze ścianami zewnętrznymi oraz na ostatniej kondygnacji – na oczepach ścian zewnętrznych i wewnętrznych (Fot. 3).
Stropy międzykondygnacyjne i ostatniej kondygnacji. W miejscach oparcia stropów na ścianach zewnętrznych należy na ich oczepach założyć pas folii opóźniacza szerokości około 75 cm, który później będzie otaczał krawędź stropu. W stropach międzykondygnacyjnych zakłady – dolny i górny – będą później połączone z folią układaną na ścianach zewnętrznych.
Natomiast pasy opóźniacza pary, ułożone na oczepach ścian zewnętrznych ostatniej kondygnacji łączy się szczelnie dołem z ich paroizolacją, a górą z folią paroizolacyjną układaną na stropie ostatniej kondygnacji, jeśli będzie się on stykał z nieogrzewanym strychem (Rys. 1) lub na połaci dachu (Rys. 2) – w domach z mieszkalnym poddaszem.
Strop parteru. W drewnianym stropie parteru, znajdującym się nad przestrzenią wentylowaną (Rys. 3) lub nad nieogrzewaną piwnicą (Rys. 4), opóźniacz pary wodnej należy ułożyć od strony wewnętrznej, na przykład na warstwie jego poszycia z płyt wiórowych lub sklejki. Folia ta będzie później przykryta warstwami podłogi. Jej krawędzie muszą być szczelnie połączone z opóźniaczem pary wodnej, osłaniającym od środka domu zewnętrzne ściany parteru.
Ściany wewnętrzne. Przed montażem konstrukcji ścian wewnętrznych, w miejscach jej połączenia ze ścianami zewnętrznymi (Rys. 5), należy założyć pasy folii opóźniacza pary o szerokości około 75 cm, tak, by z każdej strony zakłady miały po około 30 cm. Po wypełnieniu ścian zewnętrznych izolacją cieplną, zakłady te należy połączyć z folią paroizolacyjną, układaną na powierzchni ścian, zapewniając ciągłość folii paroizolacyjnej na całej wewnętrznej powierzchni przegrody zewnętrznej. Do uszczelniania połączeń należy stosować taśmy samoprzylepne.
Podobnie pasy folii należy – przed montażem konstrukcji stropu – ułożyć na oczepach ścian wewnętrznych ostatniej kondygnacji (Rys. 6). Dotyczy to stropów, które stykają się z nieogrzewanym poddaszem.
Ściany zewnętrzne. Do zakładania opóźniacza pary na powierzchni ścian zewnętrznych należy przystąpić po zakończeniu montażu ich izolacji cieplnej. Folię należy montować do konstrukcji budynku za pomocą zszywek. W miejscach, w których zastosowano ruszt z profili metalowych (Fot. 4), folię należy kleić do niego za pomocą taśmy dwustronnie klejącej.
W miejscach połączenia arkuszy należy wykonać zakłady sięgające sąsiedniego słupka (Rys. 7) bądź belki stropowej, lecz nie mniejsze niż 30 cm. Zakłady należy skleić taśmą samoprzylepną gwarantującą szczelność opóźniacza.
Tekst, zdjęcia i rysunki: Wojciech Nitka www.budujzdrewna.pl
